Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit juni, 2013 tonen

Wat gezever over de wereld

Ik betrap me erop dat ik de ontwikkeling van de mensheid meestal als een vaststaand gegeven zie. Dat ik denk dat waar we nu staan, een logisch gevolg is van de evolutie. Men neme een oerknal, een aarde, een kosmos en er ontstaat leven: planten, dieren en mensen. Steeds meer mensen. Ze ontwikkelen zich volgens een bepaald patroon met als resultaat: het nu.  We gingen (grofweg) van de bronstijd via de middeleeuwen, de renaissance en de industriële revolutie, naar de huidige tijd: de gecomputeriseerde netwerksamenleving. Onvermijdelijk. Maar is dat eigenlijk niet een naïeve redenatie?  Omdat het nou eenmaal zo gegaan is, had het niet anders kunnen gaan. Ligt het lot van de wereld vast? Of hadden we misschien, als iemand op een bepaald moment een ander plannetje had bedacht, in een heel andere wereld geleefd? Wat is ontwikkeling? Mensen bedenken iets. En als het iets goeds is (in de zin van ‘handig’; we hebben er iets aan) dan raakt het geïntegreerd in het leven en verander

6

Symboliek, mensen, symboliek. Het leven staat er bol van. Kijk: Mijn lievelingsgetal is 6. Misschien omdat volgens de getallensymboliek mijn getal 6 is. Mijn geboortedatum is namelijk: 18-6-1971 1+8+6+1+9+7+1= 33 En 3+3= 6 Twee van mijn kinderen hebben ook het getal 6: Bo is geboren op 1-1-2002: 1+1+2+2= 6 En Merlijn op 12-7-2003: 1+2+7+2+3= 15 en 1+5= 6 Nou wil het leuke feit dat 2013 óók 6 is. (2+1+3= 6) En vandaag werd ik 42! (4+2 = 6) Nah. Dat betekent vast iets. Het jaar 2013 heeft me tot nu toe al veel moois gebracht, en nu denk ik dus zomaar dat de tweede helft van dit jaar ( starting today ) nog veel meer moois gaat brengen! Het moet haast wel. Ik werd vandaag namelijk 141 (6!) keer gefeliciteerd. (67 keer op facebook, 31 keer op twitter, 3 keer telefonisch, 8 keer via whatsapp, 2 keer per mail en ongeveer 30 keer live. Unreal.) THANKS EVERYONE! YOU MADE MY DAY!

Ik kan echt heel goed pannenkoeken bakken

Ik was bij een vriendin. We gingen lunch maken. Voor ons een salade, pannenkoeken voor de kinderen. ‘Zal ik de pannenkoeken bakken?’ vroeg ik. ‘Ik kan namelijk heel goed pannenkoeken bakken.’ Ik liet er vier aanbranden. Aan tafel sprak ik: ‘Sommigen zijn een beetje zwart, jongens, sorry.’ ‘Ik dacht dat jij zo goed pannenkoeken kon bakken?’ grijnsde mijn vriendin. ‘Nja,’ zei ik. ‘Maar jij leidde me af.’ En toen kwam het. ‘Weet je eigenlijk dat jij dat heel vaak zegt? Dat je ergens heel erg goed in bent?’ Oeh. Dit voelde zomaar ineens als een aanval. En ik begon koortsachtig te piekeren. Had ze gelijk? Zeg ik heel vaak dat ik ergens goed in ben? Ja, misschien wel. Maar nooit over de wezenlijke dingen! Juist niet! Ik vind mezelf namelijk nog lang niet goed genoeg! Ik zou bijvoorbeeld nooit zeggen: 'Ik kan echt zo goed schrijven!' Of: 'Ik ben toch zo’n goeie moeder.’ Nee zeg, dan moet er moet nog heel wat gebeuren. Maar inderdaad, ik zeg wel: ‘Ik kan heel goed

Kikkervisjes? Hartstikke leuk. Kinderen ook.

En toen haalde ik dus vanmiddag mijn dochtertje op bij haar speeladres en toen trok ze daar nog even een aquarium uit de vensterbank. Aquarium aan diggelen. Kikkervisjes over de vloer. (Die overigens best makkelijk met een stoffer en blik waren op te scheppen. Ze wonen nu tijdelijk in een ovenschaal.) Maar ook: AU! Ik bleek het aquarium een soort van opgevangen te hebben. Met mijn scheenbeen. De punt van het aquarium op mijn scheenbeen; een gat van ongeveer een centimeter in doorsnee, met uitzicht op iets wits. ( Aargh, is dat mijn bot?) Nu heb ik een pleister, doet lopen veel pijn en moet ik een ander aquarium zien te regelen. Voor dertien getraumatiseerde kikkervisjes. (Eentje bloedde, zelfs, net als ik.)

Manifest tegen het cadeau

Cadeautjes zijn leuk. Dat is nou eenmaal zo. Het ligt al in het woord besloten. Nee, dat slaat nergens op, maar toch: het woord ‘cadeautje’ heeft door ervaring een blije lading. ‘Het leuke cadeautje’, dat is bijna een pleonasme. Ik ageer dan ook niet tegen cadeautjes an sich , maar slechts tegen het ‘cadeaus geven’ als institutie, het keurslijf met allerlei ongeschreven regels. Afgelopen woensdag, tijdens de wekelijkse koffiedate met een aantal mede-moeders ( dat klinkt mutsig, maar dat is het heus niet ) bleek iemand jarig. Ik gaf haar het bosje bloemen dat ik zojuist op de schooltrap had gekregen (omdat ik de dag ervoor mezelf bijna had verzopen in de plantsoenvijver toen ik een mobiele telefoon van een vriendje van Bo probeerde te redden – ander verhaal ). Onmiddellijk begonnen anderen in hun tas te grabbelen. Tevoorschijn kwamen een chuppa-chupp, een pen met een raar handje erop, een plastic broche met een hartje en nog wat gekke kleine dingetjes die het heel goed deden als

Een blog aan mijn been

We beleven dolle tijden hier en we hebben het hartstikke druk. En druk, dat betekent werk, en werk dat is goed want werk is geld en daar kun je leuke dingen mee doen zoals….ehm….bloggen? Oh nee, dat dus juist niet! Geen tijd! Haha, het is ook nooit goed. Enfin. Ik schud dan maar even mijn iPhone leeg, in plaats van tekst. Want er was wel van alles. We hadden de toestand omtrent het bezoek van Het Koninklijk Paar. En ik was nog met Merlijn op de radio. En we hadden de avond4daagse. En Loïs was jarig. (Ook al is dat dan al twee weken geleden.) Vol spanning wachten Intussen: Bo op stelten Haha. Dit doet mijn nieuwe iPhoto. Vond ik lollig. avond4daagse radio leuk www.slordigetaarten.nl Voor het eerst zelf naar school fietsen. En ik maakte natuurlijk een fotoboek. Dit is de kaft. (Maar in Nederland schijnt ook de zon.)