Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit augustus, 2015 tonen

What's in a name, anyway

Ik had weer eens een leuk staaltje bureaucratie te pakken. Ik wilde mijn naam laten veranderen. In Lotus Dharma. Haha. Nee, grapje. Mijn achternaam . Oftewel: mijn ‘meisjesnaam’ - want door het dagelijks leven ga ik immers met de naam van Henk; een keuze die destijds al niet zomaar was. (In het kort: ik heb me nooit thuis gevoeld bij mijn eigen achternaam, wat nog eens versterkt werd toen mijn vader, die me de naam had gegeven, niet mijn biologische vader bleek te zijn.) De naam bleef natuurlijk wel aan mij verbonden. En dat vond ik prima. Ik hoefde hem, op in een enkele formele situatie na, niet meer te gebruiken, het waren slechts letters in mijn paspoort. Nooit heb ik overwogen er officieel afstand van te doen, ook niet na de dood van ’mijn vader’. Of misschien zelfs juist niet na zijn dood, want ook al is er dan nooit sprake geweest van een emotionele band tussen ons, hij heeft wel zo goed als in zijn vermogen lag voor me gezorgd – en het is toch een beetje gek

Een dierenasiel en The Breakfast Club

‘Ik denk dat ik een kat wil,’ zei ze opeens.  Dat is ook mijn moeder ; op wanhoop volgt steevast een plan. ‘Als ik dan toch veel op de bank moet zitten, dan zou dat toch veel gezelliger zijn met een kat op schoot? Kan ik ook ergens tegen praten.’ Ze is altijd een beestjes-mens geweest. We hadden vroeger thuis een hond en katten. Later had ze twee hondjes. Toen de laatste van de twee dood ging, vijf jaar geleden, besloot ze geen nieuw hondje te nemen, in verband met haar leeftijd. Want hoe zou het moeten, als ze er op een dag niet meer mee zou kunnen wandelen? (Een vooruitziende blik kan haar ook niet ontzegd worden.) Een kat was geen optie, gezien de allergie van haar schoonzoon (wiens bezoek ze dus kénnelijk op prijs stelt, haha). Maar sinds we Lotje hebben en het met die allergie ineens alleszins blijkt mee te vallen, liggen die kaarten plotseling anders. En zo togen we vandaag dus met oma naar het dierenasiel. Het is een heel goed plan ( niet ), om je kinderen m

Oud

Ik ben een beetje bang voor oude mensen. Dat is gek hè, om zo te zeggen. En het valt natuurlijk ook wel mee, het is niet zo dat ik wegduik in een steegje als iemand met een rollator mijn pad kruist, maar ik stap niet voor mijn plezier een seniorenflat binnen. Het zou best iets universeels kunnen zijn; oude mensen confronteren je immers met je eigen voorland (oud zijn is niet leuk en daarna ga je dood), maar dat verklaart dan weer niet waarom er toch best veel mensen in de ouderenzorg werkzaam zijn en dat ik zelfs wel eens hoor zeggen: 'Ik vind het heel mooi/leuk/bijzonder om met bejaarden te werken.’ (Hoewel, de laatste tijd hoor ik dat eigenlijk niet zo vaak meer, dat komt vast door de bezuinigingen en hoge werkdruk.) Bang zijn voor oude mensen is natuurlijk belachelijk. En kinderachtig ook. En stom. Ik hoor u al verontwaardigd denken: Ja maar hee Novy, als het goed is ben je zelf op een dag ook oud, dus ehm….?  Maar ja, dat is het juist. Ik ben bang voor ouderdom. W

Reizen en thuiskomen

Okee, even snel dan; een toen-en-toen-en-toen-verslagje. Eerst logeerden we bij Iben , in Roermond. (Ik ken Iben van het Internet, als collega-blogger.) We werden onthaald met een feestmaal. En Susy kwam ook nog langs. En er was een dakterras en er was wijn en het werd allemaal reuze-gezellig en Bo, Merlijn en Loïs sliepen op de bank, met Ziggy, de hond. De volgende dag vlogen we naar Málaga, vanaf Eindhoven. Daar namen we de trein naar Benalmádena. Dat is een halte verder dan Torremolinos; waar alle Nederlanders uitstapten.  We liepen drie kilometer (met volle bepakking bij 38 graden) naar ons eerste airbnb adres. Dat nogal…tsja…was. Maar met genoeg bedden en een douche en een wc en een koelkast en wat heb je tenslotte meer nodig en we bleven toch maar één nacht. We huurden een auto. Een Volkswagen Polo. Het had beter een Volkswagen Golf kunnen zijn, gezien ons tweede appartement, dat gesitueerd bleek in een enorme ‘gated community’ rond een aantal golfbanen. Ik had even