Ik blogde voor het laatst op 17 juni: de dag voor ik 45
werd.
Nog een dag eerder was mijn leven ingestort, maar ik was nog
in de ontkenning. Dus ik schreef maar gewoon een stukje, over de publieke waan
van de dag.
Het was de laatste stuiptrekking, voorlopig.
Want mijn leven was ingestort, en al snel was daar geen
ontkennen meer aan.
Mijn man, mijn echtgenoot, de vader van mijn kinderen, was
vertrokken.
Weggegaan en niet teruggekomen.
(Het verwarrende was
dat hij intussen op zijn beurt beweerde dat ik hem het huis uit had gezet. Wat
me geen goed teken leek; als je het daarover al niet eens bent, dan kon het nog
wel eens een zware dobber worden.)
Nou moet ik toegeven dat ik inderdaad de woorden ‘ik wil je
niet meer zien’ had uitgesproken, maar dat leek me eerlijk gezegd geen reden waarom
hij de volgende dag niet op de stoep had kunnen staan met een bos rozen en
excuses. (De woorden ‘ik wil je niet meer zien,’ zegt men doorgaans niet zomaar,
immers.)
Maar hij kwam dus niet terug.
En ik begreep niet waarom.
Het werd een volkomen idiote maand; de laatste maand voor de
vakantie. Met laatste proefwerkweken en eindshows en kampeerfeestjes van de
kinderen, werk-deadlines van mij en oja: de verbouwing van de keuken was nog
steeds aan de gang. Het huis was een totale chaos, de auto was kapot en er
kwamen ook nog zonnepanelen op het dak en ik moest alles alleen doen.
Want mijn man was weg.
Het ene moment was ik boos, het andere moment verdrietig, en tussendoor vooral in de war. En terwijl ik
er dus zelf niets van begreep, moest ik het wel voor de kinderen allemaal een
beetje snapbaar maken.
Ik keek af en toe met verbazing naar mezelf. Omdat ik totaal
in de kreukels lag, maar het allemaal tóch nog een soort van lukte. Met elke
dag gezonde maaltijden en brood in huis en schone was aan de lijn en iedereen
op tijd op de goede plek met de goede spullen. De mens is een wonderlijke
machine.
En toen ging ik voor het eerst in mijn leven als
alleenstaande ouder op zomervakantie. Met drie kinderen naar Vlieland. Ik zag er enorm tegenop, maar het kwam helemaal
goed.
Meer dan goed. Vlieland is een lief eiland. En ik heb nógal leuke kinderen.
Meer dan goed. Vlieland is een lief eiland. En ik heb nógal leuke kinderen.
En wat ook meehielp was het prachtige weer, de volle maan, en
de komst van mijn zusje uit Hawaii met haar dochtertje.
Het lukte warempel om de voorafgaande maand zo’n beetje van me
af te schudden.
Ik kon weer ademen, op dat eiland.
De paniek verdween.
Het is wat het is, dacht ik.
We zien het verder allemaal wel.
Inmiddels is alles duidelijk.
Ik weet met terugwerkende kracht waarmee ik aan het dealen
was.
Om een lang verhaal kort te maken:
We zijn stuk.
En ik denk niet dat we nog gerepareerd kunnen worden.
We zijn stuk.
Het gezin is stuk.
En dat is zo, zo verdrietig.
Een paar dagen geleden, toen ik de Lidl uit kwam, zat er een
witte duif op mijn fiets. Soms fladdert de symboliek je letterlijk om de oren.
Nou denk ik niet echt dat het iets te betekenen had, hoor. Maar
als het toch iets betekende, dan vast dat de tijd van ruziemaken voorbij is.
Dat is ook wat waard.
29 opmerkingen:
Gelukkig gaan mooie herinneringen niet snel stuk. En mooie stukjes ook niet. Hoe kleiner, hoe fijner, denk ik wel eens.
pfff,
ff bijpraten krijgt plots een heel andere betekenis.
om dichtbij onze virtuele band te blijven "f*ck a duck!
moet dit wel even verteren allemaal.
uit de grond van mn hart hier dus geen gemeenplaatsen en algemene opbeurende opmerkingen.
Ik kreeg er buikpijn van.
Wat veel zegt over jouw schrijf kwaliteit. Maar dat wist je al.
En verder, k*t.
Liefs voor jou en je drietal.
Hoe slecht te bevatten is het, dat het zo liep... Wat zou ik als ik Henk was jou en de kinderen en alles wat er was missen, hoe krijg je dit nu weer een beetje normaal? Ik wens jullie het beste en het liefste, allemaal. En lieve Ief, het is goed om te weten dat je het ook allemaal zelf kunt, maar ik had het je graag bespaard dat je daar op deze manier achter moest komen.
Tjemig, wat een schrik, sterkte!
Je hebt inmiddels ondervonden hoe veerkrachtig je kan zijn, hoewel je gevoel vast wel eens wat anders zal beweren...
Zet 'm op, samen met de kinderen!
Liefs,
Muts Yvette
❤️
Pffft, heavy shit zeg. Courage!
Het leven is kut.
Maak er wat moois van.
Als ik iets kan doen, -rare vragen bestaan niet-, laat het me weten.
Morgen wordt het mooi weer.
Je bent een mooi mens.
Maar kut blijft het.
traantjes....maar vlieland was erg goed....
Och, meisje toch... Wat een verdriet.
Zal inderdaad een verwarrende maand geweest zijn! Ik hoop dat je ook bij jezelf hebt opgemerkt dat je sterk bent. Oersterk! Dat je veerkrachtig bent, dat je mooi bent, precies zoals het moet zijn!
Tussen alle verdrietige, boze en verwarrende momenten in....
Dikke knuffel! Xx
Au, da's echt k*t. Sterkte!
Jeetje wat kut. Sterkte!
Ik ben dr misselijk van. Sterkte!
Nee, niet! Damn, Yvon, die zag ik als verwegmeelezer niet aankomen. Natuurlijk red je je met die drie briljante kinderen van je - en later komt er zelfs weer een nieuwe 'normaal'. Maar ik wens je tot die tijd alle sterkte en een hele hoop knuffels en tissuesessies met lieve vrienden om je heen. Vita
jeetje, die zag ik ook niet aankomen. Dit is kut met peren.
Wat naar voor jullie allemaal!
Veel sterkte gewenst, ik hoop dat er voor jou en je (ex)man een werkbare oplossing kan ontstaan, zodat jullie tenminste de praktische dingen/ de kinderen kunnen regelen enzo.
Liefs, janine
Wat heftig voor je/jullie. Knap dat je het allemaal zo oppakt met je kinderen.
Take care!
Ik wens je veel sterkte.
Heftige shit! Voor jullie allemaal.
Hang in there!
Dank, allemaal! 😘😘 Alle steun helpt.
Oh bah.. sterkte!
Hoop voor jou en je kinderen (en je ex) dat er snel een nieuwe normaal komt, waar jullie je allemaal in kunnen vinden.
Zo hee. BAM. Die zag ik net zo min aankomen als jij geloof ik. Ik heb er een knoop van in mijn maag.
Mens toch. Sterkte!
Ik lees dit nu pas en schrik ervan. Ik lees al heel wat jaren met je mee,(ooit op Twitter nog met je gehad over Finals, de serie), je geweldige verhalen en meningen, manier van schrijven. Lees/las met plezier hoe je leven en gezin vormgaf. Alle mogelijke clichématig opbeurende woorden die je je maar kunt bedenken zijn niet goed genoeg, maar ik wens ze je toch: Sterkte, rust, liefde met kinderen, vrienden en familie. Vanuit meeleesland (Amsterdam in dit geval), veel liefs, JL.
(Vorige was ik ook, maar verwijderd ivm identiteit login bij reacties oid)
Kee. Nou ja, niet okee. Of toch wel.
Ik ben nog een beetje beduusd. Wat heb jij veel op je bordje gehad de laatste maanden.
Sterkte met alles wat nog gaat komen. Ik heb er alle vertrouwen in dat jij dat gaat nailen.
Tja, ze zeggen tijd geeft raad en dat is ook zo. Bij mij heeft het een jaar geduurd voordat ik mijn draai terug vond. En nu ga ik je eens een eerlijk antwoord geven, ik ben momenteel heel erg gelukkig. Als je alles eenmaal hebt kunnen plaatsen dan ga je zien hoe goed je het hebt.
Wat een onverwacht bericht. Ik wens jullie veel wijsheid in deze moeilijke tijd.
Vertel je nog 's een verhaaltje? want dat kun jij als geen ander. Goed schrijven.
Maar als nu even niet, dan denken er toch heel veel mensen aan je.
Ik ook.
Pfff. Daar schrik ik van. Sterkte en heel veel geluk voor jou en je gezin.
Als er iets met je auto aan de hand is of je hebt pech is dat altijd vervelend! Ik heb het ook een keer gehad dat ik langs de kant stond met pech. Gelukkig heeft de autogarage mij heel snel en goed geholpen waardoor ik snel weer verder kon. Als je met stukken staat kan je het beste de autogarage bellen!
Een reactie posten